Ik heb ontzettend veel kinderen gezien en als ik één ding weet, is dat er geen one size fits all is in de psychologie. Sowieso niet in het werken met kinderen. Mijn belangrijkste taak is dat kinderen zich gehoord, gezien en begrepen voelen en dat ze weten; er is altijd iets aan te doen en ik ga met je meekijken, ik ben er voor je. Die rust en dat vertrouwen uitstralen is essentieel.
Ik durf verder te kijken dat de gevestigde methoden en volg wat er bij het kind of de ouder past. Je mag met mij net zo in gesprek gaan over een medium dat je wil bezoeken of een andere alternatieve route, dan over een evidence based methode. Alles is bespreekbaar.
Het wel of niet werken met diagnoses, de zogenoemde labels, is een maatschappelijke discussie die ik regelmatig voor bij zie komen. Daarbij zijn er gepolariseerde kampen, waarbij sommigen fel tegen zijn en anderen blijvend voorstander. Ik neem jullie mee in een aantal voorbeelden.
Er kwam een puber bij me op gesprek die bezig was met dwang. Als je dat zou diagnosticeren, dan zou ze voldoen aan de kenmerken van OCD, een obsessieve compulsieve stoornis. Risico is dat deze puber daarover zou gaan lezen, op internet wellicht zou vinden dat dat hardnekkig kan zijn en al zijn aandacht daarop zou richten. ‘Ik heb dat’. In dit geval keken we naar de voedingsbodem. Een wisseling van school, een onzeker eerste jaar en niet weten hoe daarmee om te gaan, leek de dwang in gang te hebben gezet. Ik zei: ‘je brein heeft een hele gekke manier gekozen om met emoties om te gaan. Om een gevoel van veiligheid te creëren in die onzekerheid, en een gevoel van controle te ervaren, heeft je brein bedacht dat je 6x die deur moet aanraken. Dan voel je je even goed, maar omdat het een ongezonde manier is om te dealen met die onzekerheid, wordt het steeds erger!
Toen zijn we gaan kijken naar de emoties die gezien wilden worden en naar andere manieren om daarmee te om te gaan. Dat hielp voldoende. Nu kan deze puber terugkijken op een periode van onzekerheid, in plaats van een periode waarin deze puber een stoornis had.
In andere gevallen kan een diagnose juist wél helpend zijn. Door de klachten een naam te geven, kun je ook erkenning geven aan de problematiek en een plan van aanpak maken. Het kan veel lucht en ruimte geven om te weten wat er aan de hand is, waar je rekening mee moet houden. Het kan een persoon de ruimte geven om niet alles meer te hoeven, maar stil te staan bij hoe het voor hem of haar werkt. Iemand met autisme kan aangeven dat er teveel prikkels zijn, in plaats van helemaal leeglopen en steeds maar proberen in de pas te lopen en te doen wat de gemiddelde groep doet. Er kan rekening mee worden gehouden.
Het gaat om de lading die jij een diagnose meegeeft, de prognose en de hoop voor de toekomst. Ik leg uit dat het een classificatie is, niet meer en niet minder, en dat we samen verder kunnen gaan ontdekken met de kennis die over dit onderwerp bekend is. Want een diagnose geeft ook mogelijkheden, er wordt ontzettend betekenisvol onderzoek gedaan waarbij groepen cliënten met bepaalde klachten of diagnoses worden bekeken en gevolgd om zo te bepalen welke therapie het meeste rendement oplevert. Hierdoor kunnen we steeds meer mensen helpen.
Ik ben dus niet perse voor en ook niet tegen. Uiteindelijk wil ik de ambassadeur van verandering en groei zijn, in welke omstandigheden dan ook. Dat is ook wat ik geleerd heb van hypnose. Er is altijd ruimte voor verandering. Helemaal als we naast onze reguliere therapieën en mogelijkheden, ook het onderbewustzijn meenemen. We hebben een maatschappij die vrij talig is en sommige kinderen hebben al veel gepraat over hun probleem. Hypnose biedt een andere manier om verandering teweeg te brengen. Ik heb een meisje gehad met slaapproblemen die al op zoveel plekken was geweest. Toen ik zei dat we de binnenkant van haar brein en haar fantasie gingen gebruiken om van binnenuit te gaan werken, was ze zo verrast dat ik haar bij het naar buitengaan tegen haar vader hoorde zeggen, ‘ik zou hier morgen alweer terug willen’.
Met Breinbaas Academy wil ik kinderen een tool bieden om in contact te komen met zichzelf, veiligheid van binnenuit te creëren. Het is een preventieve methode, goed voor elk kind, maar het is zeker ook een mooie aanvulling op meer cognitieve en talige behandelingen. Een soort verdubbelaar, noem ik het ook wel. Krachten bundelen en kansen vergroten. Kinderen laten doen waar ze goed in zijn en hun fantasie voor zich laten werken. Op naar een veerkrachtige persoonlijkheid met zelfwaardering en zelfvertrouwen. Rust en vertrouwen in zichzelf vinden en hun eigen ambassadeurs worden.
Breinbaas toevoegen aan jouw opvoeding of jouw therapie? Volg ons op social media om geen updates te missen.
